Τα Φυλαχτά μου
Μέρες πιο µπροστά ονειρευόταν τη µέρα του πανηγυριού. Κάθε χρόνο την περίµεναν µε λαχτάρα όλα τα παιδιά, αλλά φέτος γι’ αυτόν όλα ήταν αλλιώτικα. Για πρώτη φορά θα φορούσε καινούργιο µακρύ παντελόνι. Μέχρι τώρα πάντα ήταν µε κοντό, και µόνο τον χειµώνα φορούσε πού και πού και κάνα γκολφ, όταν έκανε πολύ κρύο.
Και ξαφνικά θα έµπαινε στον κόσµο των αντρών, αντράκι και αυτός, µε άσπρο πουκάµισο και µακρύ παντελόνι, και µε το µαύρο αχνό χνούδι στα µάγουλα και στο πάνω χείλος του.
Τρεις πρόβες είχε κάνει στον ράφτη, και τώρα τον περίµενε στην ντουλάπα κρεµασµένο για να το φορέσει ανήµερα του Αγίου Κωνσταντίνου.
Τη µέρα που θα ερχόταν στο χωριό του η Ανθούλα…
Ηθη και έθιµα πλεγµένα µε νοσταλγικές, βιωµατικές ιστορίες διανθισµένες µε χιούµορ, από µια άλλη εποχή, µιας άλλης, ξεχασµένης από χρόνια Ελλάδας.
Ιστορίες που έχουν µείνει ανεξίτηλες στο µυαλό και στην καρδιά, από ένα παραδοσιακό χωριό που προϋπήρχε της εποχής των τρωικών πολέµων, το χωριό του Βρυσαγενούς Διονύσου και της Βρισηίδας του Αχιλλέα, τη Βρίσα στη Λέσβο.
Ιστορίες και αναµνήσεις που σιγά σιγά ξεθωριάζουν µε τον χρόνο και χάνονται, όπως χάθηκαν εκκλησίες, σχολεία, καφενεία, πατρικά και ένα µεγάλο κοµµάτι του χωριού από τον σεισµό, τον Ιούνη του 2017.
Αναµνήσεις πολύτιµες σαν φυλαχτά.
Αυτές που δεν πρέπει να τις αφήσουµε να χαθούν.
Η Κατερίνα Γραγουδά-Γεωργή γεννήθηκε στη Βρίσα της Λέσβου το 1945. Πήγε σχολείο στο δηµοτικό της Βρίσας και έπειτα στο γυµνάσιο του διπλανού χωριού, του Πολιχνίτου. Από µικρή αγαπούσε το γράψιµο και το θέατρο, αλλά οι γονείς της ήθελαν να τη δουν γιατρό, επάγγελµα αξιοπρεπές για τα µέτρα τής τότε εποχής. Άφησε το νησί της για την πρωτεύουσα, για να τελειώσει την τελευταία τάξη του γυµνασίου στο Μαράσλειο, κάνοντας συγχρόνως φροντιστήριο, και στη συνέχεια πέρασε στην Οδοντιατρική. Σπούδασε, παντρεύτηκε τον χωριανό της Γιώργο Γεωργή –µε τον οποίο µοιράζεται κοινά βιώµατα–, έκανε δύο καταπληκτικές κόρες και εργάστηκε στο ιατρείο της στην Αθήνα για τριάντα δύο χρόνια. Μετά τη σύνταξη, ανακάλυψε ξανά την αγάπη της για το θέατρο και είναι ερασιτέχνης ηθοποιός στις θεατρικές οµάδες των Πολιχνιατών Αθήνας και του Μπάλου Πολιχνίτου. Ο σεισµός που γκρέµισε το χωριό της το 2017 ταρακούνησε όλη της την ψυχή. Δεν ήθελε να χαθούν αυτά που έζησε τόσα χρόνια µαζί µε τα χαλάσµατα του πατρικού της, δεν ήθελε να χαθεί ένας ολόκληρος κόσµος από αναµνήσεις που σηµάδεψαν τα παιδικά, νεανικά και ώριµά της χρόνια.Έτσι προέκυψαν τα Φυλαχτά της, στηριγµένα σε βιωµατικές ιστορίες και άρρηκτα συνδεδεµένα µε ήθη και έθιµα του τόπου της που τείνουν να χαθούν.